Dag 58 na de eerste dekking

Quiomy doet het zo goed. Ze gaat lekker mee naar buiten om haar rondje te doen. Geen grote ronde, maar nog wel even een frisse neus halen. Het is echt een haan kleef aan met mij . Ik dacht van de week even foto's te maken buiten in de tuin, maar ze liep geen meter bij mij vandaan. De spontane foto's vind ik altijd het moois, maar nu moest ik haar toch even laten staan en zitten op commando, omdat mevrouwtje bij mij wilde blijven. Wat een buik heeft ze!! Ben echt zo benieuwd wat zich daar van binnen allemaal afspeelt en hoeveel wondertjes we straks mogen verwelkomen. Spannend is het ook weer. Mijn vragenlijst speelt weer in mijn hoofd.... Ik zal zo blij zijn dat alles weer veilig in de werpkist ligt en we terug kunnen kijken op een mooie bevalling. daar gaan we uiteraard ook van uit, maar toch.. je weet nooit... moet er niet aan denken, wat /als. 

hup dat lijstje zo ver mogelijk weggooien, want we kunnen er toch niets aan doen. De natuur is iets prachtigs en daar moeten we op vertrouwen. Mocht er onverhoopt toch  iets gebeuren, dan zitten we er bij en kunnen we handelen. 

Elk kuchje of kreuntje wordt nu waargenomen. Even dat momentje van.... gaat het beginnen. Gisteren middag had ze even een momentje van hijgen. Ze liep ook richting werpkist en ging er flink graven. Voorbereidingen... mooi.... wachten... zo moeilijk.

we plannen ons dagritme ook zo in, dat Quiomy niet alleen is. Niet dat ze ineens zou beginnen als er niemand is, maar ik vind het gewoon geen fijn gevoel als ze te lang alleen is. Eventjes boodschappen kan prima, maar niet langer voor mij. Daarbij moet ze ook vaker plassen en ontlasten, omdat alles toch wel wat in de verdrukking gaat zitten.